Ik ben een Nederlandse Hindoestaan. Geen ”Coolie/Koelie”. Tegenwoordig hoor ik mijn mede-Hindoestanen (!) deze term gebruiken alsof het een doodnormale term is. Ik wil er maar 1 zin over kwijt:
Ken je geschiedenis…
Dat gezegd hebbende….
Van tevoren wil ik eerst even zeggen dat ik zelf ook niet het beste jongetje van de klas ben (wat dit onderwerp betreft), maar ik wil dit toch even met jullie delen. Ik kreeg laatst deze vraag:
”Wat maakt jou Hindoestaan?”
Kijkend naar de term, kan gesteld worden dat ik Hindoestaan ben omdat mijn ouders dit ook zijn. Dit zou natuurlijk te simpel zijn. Hindoestanen hebben een eigen cultuur met gewoonten, geloof, normen en waarden, muziek en taal. In hoeverre ben ik dan Hindoestaan?
Van huis uit ben ik Nederlandstalig opgevoed. Op feestjes en visites werd er voornamelijk Hindoestaans (Sarnami) gesproken. Op deze manier kon ik alles op een gegeven moment verstaan. Sinds mijn 19e ben ik zelf gaan oefenen met het spreken. Op dit moment kan ik ook redelijk meedraaien in een Hindoestaans gesprek. Toch is dit niet vanzelfsprekend!
In mijn familie heb ik neven, nichten, ooms en tantes die de taal niet spreken en zelfs niet verstaan! Als ik erbij stil sta, vind ik het oprecht jammer! Dan zitten we bijvoorbeeld op een feestje waar Sarnami wordt gesproken en zie ik sommige familieleden clueless uit hun ogen staren… 
#hetgaatdanvooraloverjongeren
Ik ben geboren in Nederland, hetgeen mij een Nederlander maakt. Mijn roots liggen in India maar ook met Suriname heb ik een ‘click’. Nederland heeft mij echter gemaakt tot wat ik ben. In dat opzicht voel ik mij gewoon een Nederlandse-Hindoestaan. In tegenstelling tot andere bevolkingsgroepen hebben Hindoestanen geen mogelijkheid om een dubbele nationaliteit te dragen (dit moest ik even gezegd hebben). Ondanks dit gegeven vind ik het toch belangrijk dat ik mijn ‘roots’ ken en de cultuur ook kan overdragen aan mijn kinderen. Taal is hierbij cruciaal.
Tijdens mijn opleiding vond ik het een dusdanig belangrijk onderwerp, dat ik zelf een basis ‘handleiding’ Sarnami heb geschreven. Trust me…’t is verre van professioneel, maar ik deel ‘m toch voor alle zekerheid: here you go! #nietlachenAUB! Als iemand zich trouwens geroepen voelt om het verder uit te werken; super! Ik help hier graag bij 
Wat eetgewoonten en drinkgedrag betreft hoef ik me geen zorgen te maken over de toekomstige generatie(s). Dit zit wel snor…#iedereenzalditsnappen
Qua geloof loop ik zelf ook achter. Een maand geleden wilde ik mijn religieuze kennis toetsen. Ik vroeg mijn moeder om een ‘overhoring’. De resultaten zijn samen te vatten in twee woorden: EPIC FAIL! #geencommentaar
Ik ben hierin trouwens geen uitzondering! Er zijn veel jongeren die weinig tot niets weten van het geloof…zondeeeee!
Hilauw!
Op gebied van muziek ben ik positief! Zelf luister ik nu vooral naar de oudere Hindoestaanse nummers. Versta er niet alles van maar ik kan de grote lijnen volgen. Ik merk trouwens ook dat sommige Hindoestaanse muziekstromingen (zoals Bhaitak) erg populair zijn onder Hindoestaanse jongeren. Alleen maar goed voor de toekomst denk ik zo
Verdergaand op de muziek kent de Hindoestaanse cultuur een aantal mooie instrumenten. Vroeger was het (redelijk) vanzelfsprekend dat je in je jeugd de basis meekreeg van instrumenten (en het bespelen ervan). Tegenwoordig is hier weinig animo voor. Zelf vind ik de dholak (trommel) echt een mooi instrument. Sinds een jaar oefen ik hier ook mee. Ik overweeg trouwens ook les te nemen. Deze laatste alinea heeft me trouwens ook gebracht bij mijn volgende post onder dit thema, namelijk; Hindoestaanse basisscholen! Deze wordt vervolgd.
Terugkomend op mijn vraag:
Sterft de Hindoestaanse cultuur langzaam uit? Zo ja, ben ik de enige die zich hier zorgen over maakt?
Daarnaast ben ik benieuwd of dit sentiment ook onder andere bevolkingsgroepen leeft?!
